W 1911r wyszła za mąż za emigracyjnego działacza PPS Mariana Dąbrowskiego. W 1913r przebywała w Londynie jako stypendystka Towarzystwa Kooperatystów. W tym też roku opublikowała pierwsze opowiadanie pt. „We Francji... ziemi cudzej”. Podczas I wojny światowej była związana z ruchem ludowym i niepodległościowym. Po odzyskaniu niepodległości pracowała w Ministerstwie Rolnictwa. Brała czynny udział w organizowaniu oświaty ludowej i robotniczej, w ruchu spółdzielczym, w działalności Związku Zawodowego Literatów Polskich, a także w życiu publicznym.

Od 1917r związała się na stałe z Warszawą, gdzie przebywała także podczas okupacji, biorąc udział w podziemnym życiu kulturalno-oświatowym.

     Twórczość literacką rozpoczęła opowiadaniami poświęconymi tematyce spółdzielczej i młodzieżowej, są to zbiory „Dzieci ojczyzny” i „Gałąź czereśni”. Pierwszą książką, która zwróciła uwagę krytyki, był zbiór opowiadań „Uśmiech dzieciństwa”, poprzedzający wraz z tomem „Ludzie stamtąd” prawie dziesięcioletni okres pracy nad cyklem powieściowym „Noce i dnie”. Do 1939r opublikowała jeszcze zbiór opowiadań „Znaki życia”. Po wojnie wydała tom nowel „ Gwiazda zaranna”, zawierający m.in. „Na wsi wesele” i „Trzecią jesień” oraz rozpoczęła pracę nad powieścią „Przygody człowieka myślącego” (nie ukończona, wydana po śmierci pisarki w 1970r)

      Maria Dąbrowska wydała liczne artykuły i rozprawy o pisarzach polskich i obcych, m.in. „Szkice o Conradzie”. Przez całe życie prowadziła dziennik, w którym zawarła bogaty opis swojego życia i swoich czasów, jest to 5 tomów „Dzienników” wydanych w 1988roku.
19 maja 1965 roku w Warszawie  zmarła Maria Dąbrowska, autorka "Nocy i dni" - jednej z ulubionych książek Polaków, za którą była aż pięciokrotnie nominowana do literackiej nagrody Nobla.

nauczyciele biblioteki