Po II wojnie światowej zależna od ZSSR Polska Zjednoczona Partia Robotnicza zawłaszczyła święto. We wszystkich miastach w Polsce pracownicy, studenci, uczniowie obowiązkowo defilowali przed trybunami wypełnionymi przez aparatczyków. Obecność na pochodach była sprawdzianem lojalności wobec władzy – w zakładach pracy, na studiach i w szkołach. W mediach transmitowano pochody w tym moskiewski.

A jednak w Szczecinie w 1971 r.  część uczestników na znak żałoby po ofiarach Grudnia ’70 – przypięła do ubrań i sztandarów czarne wstążki. Jeden z robotników wzniósł przed trybuną rękę w czarnej rękawicy.

Po powstaniu NSZZ „Solidarność” w 1980 r. – 1 Maja najczęściej bojkotowano. Urządzano nabożeństwa, związane z katolickim świętem Józefa Robotnika - patrona ludzi pracy.

Największe niezależne pochody odbywały się w stanie wojennym w 1982 i 1983 r. w Gdańsku, Krakowie i Warszawie. Były antykomunistycznymi kontrmanifestacjami  „Solidarności Walczącej” na czele z Kornelem Morawieckim, ojca dzisiejszego premiera.

Kontynuowano je 3 maja w dniu uchwalenia Konstytucji 1791 r. Uczestnicy byli bici przez milicję i SB, kierowano ich sprawy na kolegia. Były ofiary śmiertelne.

W 1986 r., po wybuchu atomowej elektrowni w Czarnobylu, „Solidarność” zniechęcała do udziału w oficjalnych pochodach.

Dopiero w 1989 r., po obradach Okrągłego Stołu, solidarnościowy pochód odbył się bez zakłóceń. Stał się okazją do prezentacji kandydatów do „sejmu kontraktowego”, części opozycji skupionej w Obywatelskim Klubie przy przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie.

Obecnie 1 Maja jest dniem wolnym od pracy, a wielu Polaków traktuje go jako część „długiego weekendu”.

nauczyciele biblioteki